مجموعه شعر درخت‌هایی به رنگِ سرخ و بنفش

پیش‌گفتار

شیوه‌ی نوشتاری یا همان رسم‌الخط، در کتابی که در دست گرفته‌اید و می‌خوانید، تا حدودی با شیوه‌ی نوشتاریِ رایج متفاوت است و احتمال دارد برخی از مخاطبان این شیوه‌ی نوشتاری را «غلط» تعبیر کنند، درحالی‌که این شیوه‌ی نوشتاری از رسم‌الخطِ رایج، صحیح‌تر، علمی‌تر و دقیق‌تر است؛ چرا که از درست‌نویسی تبعیت می‌کند. دلیلِ این حرف را با ذکرِ شواهد و مثال‌ها در ادامه‌ی این نوشتار توضیح خواهم داد.

جوامعِ گوناگون در قبالِ «عادت» چه واکنشی دارند؟ اگر از این دیدگاه در جوامعِ گوناگون دقیق شویم می‌توانیم آن‌ها را به دو بخش تقسیم کنیم:

1. جوامعِ عادت‌پسند
2. جوامعِ عادت‌گریز

ناگفته پیداست که جوامعِ عادت‌پسند – و از آن جمله جامعه‌ی ایران – به «عادت»‌ها بسیار وابسته‌اند و به‌ سختی از «عادت»‌های خود دست برمی‌دارند درحالی‌که برخی دیگر از جوامع عادت‌گریزند و دلیلِ اصلیِ این‌همه پیش‌رفت‌شان در ساحت‌های علمی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و… به همین عادت‌گریزیِ آن‌ها برمی‌گردد.

مردمانِ جامعه‌ی ایرانِ عزیزِ ما در همه‌ی امور – از ریز تا درشت – عادت‌پسندند و این شیوه را به این آسانی‌ها نمی‌توان تغییر داد. چنین مردمانی اگر برای معالجه به مطبِ دکتر سر بزنند، علاوه بر سفارش‌های دکتر، به سفارش‌های هم‌سایه‌ها و حتا غریبه‌ها نیز گوش می‌سپارند و شگفت آن‌که به آن‌ سفارش‌ها عمل هم می‌کنند!

عذرِ بدتر از گناه هنگامی پیش می‌آید که چنین مردمانی برای مثال روی پیراهنی در ویترینِ لباس‌فروشی، برچسبِ «سدهزار تومان» را ببینند، آن‌گاه همه‌گی به آن لباس‌فروش ایراد می‌گیرند که «صد» را اشتباه نوشته است! درحالی‌که او «سد» را درست نوشته و آن املای «صد» که به ما آموخته‌اند اشتباه است! اما فریاد از این عادت‌پسندی یا حتا بگویم: عادت‌پرستی!

مردمانی این‌چنین وقتی به پدیده‌یی – ولو اشتباه – عادت کنند دیگر به دشواری می‌توان به آن‌ها گفت که راهِ صحیح کدام است. درست‌نویسیِ کلمات هم یکی از زیرمجموعه‌های این عادت‌پسندی‌ست.